با راهنمای جامع ما در مورد آلت کوین و کوین های حریم خصوصی بیاموزید که چگونه حریم خصوصی و امنیت را در تراکنش ها در اولویت قرار می دهند.
Open Source Software
در ابتدا فقط بیت کوین وجود داشت که توسط ساتوشی ناکاموتو ایجاد شد. اما به دلیل ماهیت منبع باز کد منبع بیت کوین، این وضعیت دوام نداشت.
کد منبع کدی است که برنامه نویسان می توانند آن را دستکاری کنند تا نحوه عملکرد یک برنامه نرم افزاری یا برنامه را تغییر دهند. نرم‌افزار منبع باز، نرم‌افزاری است که کد منبع آن را هرکس می‌تواند بررسی، اجرا، کپی، اصلاح و بهبود ببخشد.
اگر به کد منبع یک نرم‌افزار دسترسی داشته باشید، می‌توانید تغییراتی در آن اعمال کنید، مانند اصلاح قسمت‌هایی که به درستی کار نمی‌کنند، بهبود بخشیدن قسمت‌ها برای بهبود عملکرد آنها یا افزودن ویژگی‌های جدید.
می‌توانید به نرم‌افزار منبع باز به عنوان یک دستورالعمل نگاه کنید که برای همه قابل دیدن و کپی است.
ساتوشی عمدتاً دستورالعمل خود (کد منبع) را با عموم به اشتراک گذاشت و آن را به عنوان نرم‌افزار منبع باز آنلاین منتشر کرد.
بدون نیاز به مهندسی معکوس نرم‌افزار بیت‌کوین و فهم اینکه چگونه باید یک رمزارز را از ابتدا ایجاد کنید، رمزارزهای دیگر به سرعت بوجود آمدند. این رمز ارزها حالا به عنوان آلت‌کوین شناخته می‌شوند.
آلت‌کوین
آلت‌کوین ترکیبی از دو کلمه Alt و Coin است. کلمه آلت کوتاه شده‌ی alternative و کوین به معنای سکه است.
بنابراین واژه آلت‌کوین از این ایده می‌آید که همه رمز ارزهای دیگر به عنوان کوین های جایگزین برای رمزارز اصلی بیت‌کوین (BTC)، محسوب می‌شوند.
آلت‌کوین‌ها به عنوان گزینه ای برای بیت‌کوین محسوب می‌شوند چون به عنوان تلاشی برای جایگزین کردن یا بهبود بیت‌کوین هستند.
یکی از مزایای نرم‌افزار منبع باز مانند بیت‌کوین این است که هر کسی در جهان می‌تواند به کد اصلی دسترسی پیدا کند و سعی کند نرم‌افزار را بهبود یا گسترش دهد. اولین آلت کوین Namecoin (NMC) بود.
ماموریت Namecoin این بود که سیستم غیرمتمرکز خدمات نام دامنه (DNS) را ارائه دهد. به جای این که وب‌سایت‌ها محدود به استفاده از دامنه‌های پایانی با .com یا .net باشند که تحت کنترل ICANN (سازمان اصلی نظارت بر نام‌های دامنه) بودند، دامنه .bit را ایجاد کرد که مستقل از ICANN بوده و نمی‌توانست سانسور یا قطع شود.
به عنوان مثال، به جای استفاده از chartestan.com به عنوان URL وب‌سایت ما، می‌توانستیم chartestan.bit را با خرید آن با مقداری NMC ثبت کنیم و از آن به عنوان URL خود استفاده کنیم.
متاسفانه، موانع برای فهمیدن چگونگی مشاهده واقعی وب‌سایت‌های .bit خیلی زیاد بود. بنابراین استفاده از Namecoin واقعا سخت بود چون پذیرش آن را محدود کرد. هرچند Namecoin اولین آلت‌کوین بود، قطعاً آخرین نیست. در عرض چند سال پس از انتشار کد منبع بیت‌کوین به عموم، صدها و سپس هزاران آلت کوین بوجود آمدند.
بسیاری از توسعه‌دهندگان به سادگی کد منبع نرم‌افزار بیت‌کوین را کپی یا کمی اصلاح کرده و سپس رمزارز خود را راه‌انداختند. جای تعجب نیست که اکثر آنها نتوانستند مورد پذیرش کاربر قرار گیرند و پس از چند هفته یا چند ماه از بین رفتند.
این آلت‌کوین در نهایت شت‌کوین نامیده می‌شوند، زیرا به معنای واقعی کلمه به قطعات بی‌ارزش sh*t تبدیل شدند.
با این حال، همه آلت کوین ها از بین نرفتند. برخی توانستند به اندازه کافی توسعه های مفیدی انجام دهند یا به اندازه کافی ویژگی های متفاوت از بیت کوین ارائه دهند که بتوانند جامعه کاربران خود را جذب و رشد کنند.
در بخش زیرنمونه‌هایی از آلت‌کوین های اولیه را برای شما می آوریم که هنوز هم در حال پیشرفت هستند:
لایت کوین (LTC) به عنوان یک آلت کوین
در سال 2011، چارلی لی، یکی از توسعه‌دهندگان گوگل، با کد منبع بیت‌کوین آزمایشی کرد و تصمیم گرفت یک نسخه قابل دسترس از بیت‌کوین ایجاد کند و آن را لایت‌کوین نامید.
هرچند لایت‌کوین بر اساس کد منبع بیت‌کوین است، کمی تفاوت فنی دارد مانند زمان تأیید تراکنش سریع‌تر (۲.۵ دقیقه در مقایسه با ۱۰ دقیقه)، استفاده از تابع هش متفاوت برای استخراج (Scrypt درمقایسه با SHA-256) و عرضه بیشتر (۸۴ میلیون لایت کوین در مقایسه با ۲۱ میلیون بیت کوین).
هدف چارلی لی از لایت‌کوین این بود که بیت‌کوین را جایگزین نکند، بلکه لایت‌کوین مانند نقره ای نسبت به طلای بیت‌کوین باشد.
داج‌کوین (DOGE)
در سال 2013، داج‌کوین یک آلت‌کوین بود که به صورت شوخی ایجاد شد اما به سرعت جامعه آنلاین را جلب خود کرد و گسترش یافت. و از یک میم اینترنتی به نام Doge الهام گرفته بود. به دلیل محبوبیتش، DOGE، ارز بومی داج‌کوین، به عنوان اولین میم کوین محسوب می گردد. در حالی که لایت‌کوین بر اساس کد منبع بیت‌کوین بود، داج‌کوین بر اساس کد منبع لایت‌کوین بود.
ریپل (XRP)
تصور کنید شما اهل آمریکا هستید و فرد مشهوری برای شما که مثلا یک مدل برزیلی یا فوتبالیست است، می‌خواهد پولی از بانک خود به بانک شما ارسال کند.
برای انجام این تراکنش مراحل زیادی وجود دارد که هر یک از آنها معمولاً هزینه دارند. و به همین دلیل انتقالات بانکی بین‌المللی ممکن است چند روز طول بکشد و گران باشد.
ریپل می‌خواست هزینه های این فرایند را تغییر دهد. بنیانگذاران آن می‌خواستند پلتفرمی برای بانک‌ها ایجاد کنند که به گونه‌ای طراحی شده بود که پرداخت‌های بین‌المللی با هزینه کم در چند ثانیه انجام شود.
Ripple شرکتی است (در ابتدا در سال 2012 با نام Opencoin تأسیس شد، سپس به Ripple Labs تغییر نام داد، بعدا Labs را از نام خود حذف کرد) که XRP Ledger را ایجاد کرد، نسخه خود از بلاک چین عمومی، از XRP به عنوان ارز دیجیتال اصلی خود استفاده می کند.
سازندگان نماد XRP را از عبارت ripple credits و پیشوند X را برای ارزهای غیر ملی بر اساس استاندارد ISO 4217 انتخاب کردند.
استلار (XLM)
چند سال پس از ایجاد ریپل، یکی از بنیانگذاران آن، جد مک‌کالب همراه با جویس کیم، استلار را ایجاد کرد. در حالی که استلار ابتدا بر اساس کد منبع ریپل بود، اما بعداً بطور کامل منبع آن جایگزین شد.
هدف استلار تقریباً با ریپل مشابه است. چون امکان ارسال پرداخت‌های بین‌المللی بین هر جفت ارز به سرعت و با هزینه کم با آن میسر می گردد.
اما در رویکرد خود متفاوت بودند، زیرا ریپل ابتداً بر روی انتقالات بین بانکی تمرکز داشت، در حالی که از ابتدا استلار بر روی انتقال تراکنش های شخص به شخص، به ویژه تراکنش های غیربانکی (افراد از کشورهای در حال توسعه که به خدمات مالی دسترسی نداشتند) تمرکز داشت.
انتقال پول یا حواله از طریق شبکه استلار تقریباً در زمان واقعی و با هزینه بسیار کمی انجام می گردد.
تفاوت بزرگ بین استلار و بیت‌کوین، در سرعت پردازش تراکنش ها است. استلار می‌تواند حدود ۳٬۰۰۰ تراکنش در ثانیه را پردازش کند در حالی که بیت‌کوین تنها ۵ تراکنش در ثانیه را پردازش می کند.
لومنز یا XLM رمزارز بومی استلار است. شما برای پرداخت هزینه پایه که توسط شبکه استلار برای هر تراکنش درخواست شده است، نیاز به XLM دارید.
هرچند هدف اصلی استلار افزایش جا به جایی مالی با دسترسی به بانک‌های غیربانکی در سراسر جهان بود، اولویت‌های آن برای کمک به شرکت‌های مالی برای اتصال از طریق فناوری بلاکچین تغییر کرده است.
آلت کوین اتریوم (ETH)
بدون اشاره به معروف‌ترین آلت کوین یعنی اتریوم نمی‌توان به همه آلت‌کوین‌ها اشاره کرد.
در سال 2013، اتریوم به وجود آمد تا پتانسیل تکنولوژی بلاکچین را گسترش دهد. قبل از اتریوم، بیشتر آلت‌کوین ها عمدتاً کلون‌ها یا نسخه‌های تغییر یافته بیت‌کوین بودند که برای عملکرد بسیار خاصی طراحی شده بودند. تا به عنوان یک ارز جایگزین خارج از سیستم مالی سنتی کار کنند.
و اساساً معادل دیجیتالی پول نقد هستند که می توانید بدون واسطه مستقیماً از فردی به فرد دیگر ارسال کنید.
به عنوان مثال، کاربران بیت‌کوین می‌توانند مستقیماً در BTC معامله کنند، کاربران لایت‌کوین می‌توانند در LTC معامله کنند، کاربران داج‌کوین می‌توانند در DOGE معامله کنند، کاربران ریپل می‌توانند در XRP معامله کنند، و کاربران استلار می‌توانند در XLM معامله کنند.
بله، اتریوم نیز می‌تواند با اتر (ETH)، رمزارز بومی خود، همان کار تراکنش ها را انجام دهد، اما این هدف اصلی اتریوم نیست.
آنچه اتریوم را از بیت‌کوین و سایر آلت‌کوین ها متمایز می‌کند این است که طراحی بلاکچین آن منعطف تر و مانند پلتفرم نرم‌افزاری ساخته شده بود. اتریوم یکی از بزرگترین آلت کوین ها و رمز ارزها است. و جایگاه دوم بعد از بیت‌کوین را دارد. حالا که با آلت‌کوین ها آشنا شده‌اید، بیایید در مورد انواع ویژه آنها بیاموزیم.
کوین های محرمانه یا پرایوسی کوین یا کوین های حریم خصوصی چیست ؟
پرایوسی کوین نوعی از رمزارز است که از فناوری‌هایی استفاده می‌کند تا اتصال یک فرد به یک تراکنش را بسیار دشوار سازد و باعث ناشناس ماندن طرف‌های درگیر و محرمانه بودن جزئیات تراکنش مانند مبلغ آن می گردد.
بر خلاف باور عامه، بیشتر رمز ارزها از جمله بیت‌کوین حریم خصوصی فراهم نمی‌کنند. به عنوان بخشی از طراحی آن، تراکنش‌هایی که در یک بلاک چین ثبت می‌شوند، عمومی هستند. و تراکنش‌ها بین آدرس‌های کیف‌پول انجام می‌شوند.
بسته به رمزارز، اطلاعات ثبت شده در بلاک چین می‌تواند شامل جزئیاتی مانند آدرس‌های کیف‌پول فرستنده و گیرنده و مقدار تراکنش باشد. به عنوان مثال، هر زمان که تراکنش بیت‌کوین انجام می‌شود، همه می‌توانند ببینند که مالکیت بیت‌کوین از یک آدرس بیت‌کوین به آدرس دیگر منتقل شده است.
اگر کسی به آدرس بیت‌کوین شما بیت‌کوین ارسال کند، از آنجا که یک آدرس عمومی است، هر کسی می‌تواند ببیند چه مقدار بیت‌کوین دریافت کرده‌اید.
هنگامی که می‌خواهید بیت‌کوین برای دیگران ارسال کنید، آنها باید آدرس بیت‌کوین خود را به شما بدهند، و یک بار که این اطلاعات را داشته باشید، می‌توانید با استفاده از Block Explorer ببینید چه مقدار بیت‌کوین در آن آدرس ذخیره شده است.
از آنجا که تنها اطلاعات نمایش داده شده درباره فرستنده یا گیرنده آدرس‌های کیف‌پول آنها هستند، فقط یک رشته از حروف و اعداد هستند و شما هویت واقعی آنها را نمی‌دانید.
اما اگر آدرس بیت‌کوین را بتوان به شخصی که پشت آن است مرتبط کرد، از آنجایی که بلاک چین یک دفتر کل عمومی است، می‌توانید کل تاریخچه تراکنش‌های شخص و مقدار ارز دیجیتالی که در حال حاضر در اختیار دارد را بدانید.
اگر حتی یک آدرس با شخص خاص مرتبط شود، آدرس‌های دیگر در آن گروه تراکنش در بلاک چین می‌توانند با همان شخص مرتبط شوند.
به عنوان مثال، آدرس بیت‌کوین ساتوشی ناکاموتو بطورعمومی قابل مشاهده و به شدت تحت نظارت است. شما می‌توانید تمام بیت‌کوین‌هایی که این آدرس دریافت کرده و هیچ کدام را ارسال نکرده است ببینید.
اگر او تصمیم بگیرد که بیت کوین را از این آدرس بفرستد، تمام دنیا متوجه خواهند شد و اکنون کانون توجه همگان هر دو آدرس است: آدرس ساتوشی و آدرس گیرنده.
در این روزها، ارتباط دادن هویت فرد به آدرس کیف‌پول دیگر دشوار نیست. اگر از صرافی متمرکز رمزارز (CEX) استفاده می‌کنید، شما موظف به گذراندن فرآیند شناسایی مشتری (KYC) هستید که هویت شما را برای صرافی آشکار می‌کند.
همچنین، شرکت‌هایی وجود دارند که در تحلیل بلاک چین متخصص هستند، مانند Chainalysis یا CipherTrace با استفاده از ابزارهایی می‌توانند تراکنش‌ها را تحلیل کرده و افراد مرتبط با تراکنش را شناسایی کنند.
در جامعه رمزارزها، افرادی وجود دارند که فکر می‌کنند طرح اصلی بلاک چین ساتوشی شفافیت زیادی را فراهم می‌کند، بنابراین پرایوسی کوین ها برای اصلاح این نقص توسعه یافتند.
پرایوسی کوین
همانطور که از نام آن پیداست، پرایوسی کوین هویت کاربر و سایر دیتاهای تراکنش را مخفی نگه می‌دارد. حریم خصوصی امکان حفظ هویت و فعالیت خود از دید دیگران است.
پرایوسی کوین، همچنین به عنوان کوین های حریم خصوصی یا کوین های ناشناس شناخته می‌شوند. و رمز ارزهایی هستند که هرگونه اطلاعاتی که ممکن است یک فرد را به یک تراکنش مرتبط کند و سایر اطلاعات مانند مقدار تراکنش و موجودی فعلی آدرس‌های کیف‌پول را پنهان می‌کنند.
به عنوان مثال، گیرنده و فرستنده تراکنش ممکن است مقدار تراکنش و اطرافیان درگیر را بدانند اما این اطلاعات برای هر کس دیگری در دسترس نخواهد بود.
این مزیت به کاربران امکان می‌دهد که محرمانه بودن اطلاعات خود را حفظ کرده و فعالیت تراکنش‌های خود را ایمن کنند.
برای اینکه کاملاً ناشناس باشیم، باید غیرممکن باشد تراکنش‌های مختلفی را که توسط یک شخص انجام شده است، به هم مرتبط کنیم. همه پرایوسی کوین ها سطح یکسانی از حریم خصوصی را ارائه نمی دهند و میزان محرمانه کردن اطلاعات تراکنش در آنها متفاوت است.
چگونه پرایوسی کوین ها کار می‌کنند؟
اگر زمان کافی داشته باشید این امکان وجود دارد که بتوانید آدرس کیف پول خود را با هویت خود پیوند دهید و ببینید که چه مقدار ارز دیجیتال دارید زیرا همه آنها در بلاک چین ثبت عمومی هستند. با پرایوسی کوین ها، این کار دشوار تر است.
کوین های حریم خصوصی به طور معمول حریم خصوصی را به دو شکل فراهم می‌کنند.
- برای پنهان کردن هویت افراد پشت تراکنش ها Anonymity یا روش ناشناس بودن را در تراکنش ها ارائه می دهند.
- برای جلوگیری از تعقیب تراکنش توسط ناظران خارجی Untraceability غیر قابل ردیاب بودن تراکنش را امکان پذیر می کنند.
کوین‌های حریم خصوصی از روش‌های مختلفی برای ناشناس کردن کاربران خود و غیر قابل ردیاب بودن تراکنش‌هایشان استفاده می‌کنند، مانند استفاده از آدرس‌های مخفی یکباره و ترکیب چندین تراکنش با هم برای ایجاد یک تراکنش واحد.
- پشتیبانی مناسب در تحلیل، استراتژی های معاملاتی و مدیریت ریسک و سرمایه خود را در خدمات ما از جمله درخواست تحلیل سهم، اکسپرت مدیریت سرمایه و سفارش اکسپرت انتخاب کنید.
بیت کوین به عنوان یک پروژه نرم‌افزاری از ابتدا تحت لایسنس منبع باز منتشر شد، تا به جامعه اجازه داده شود که کد آن را بررسی کند، بهبودهای لازم روی آن را اعمال و از آن استفاده کند.
آلت‌کوین‌ها اغلب برای حل مسائلی در موضوعاتی مانند مقاومت در برابر تغییر، ردیابی دارایی، و تأمین حفظ حریم خصوصی و کنترل بیشتر از اطلاعات طراحی شده‌اند.
کاربرد اصلی پرایوسی کوین‌ها، حفظ حریم خصوصی و امنیت تراکنش‌ها است، که به کمک فناوری‌های رمزنگاری و تکنیک‌های حفظ حریم خصوصی امکان‌پذیر می‌شود.
